การตอบสนองของความกลัวที่เกิดจากประสาทสัมผัสในชีวิตประจำวัน

ผู้ที่ได้รับผลกระทบจากประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจบางครั้งต้องทนทุกข์ทรมานจากการตอบสนองด้วยความกลัวที่เกินจริงเป็นเวลานาน ในกรณีเช่นนี้ การตอบสนองของความกลัวจะถูกกระตุ้นโดยการรับรู้ทางประสาทสัมผัสบางอย่างที่เกิดขึ้นในสภาพแวดล้อมในชีวิตประจำวันของเรา และจากนั้นก็จะครอบงำได้ ผู้เชี่ยวชาญเรียกอาการนี้ว่าโรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญ (PTSD) ในความผิดปกตินี้ เป็นไปไม่ได้หรือมีเพียงความยากลำบากเท่านั้นที่บุคคลที่ได้รับผลกระทบจะไม่เข้าใจความเชื่อมโยงที่เรียนรู้เพียงครั้งเดียวระหว่างสิ่งเร้าจากสิ่งแวดล้อมที่เป็นกลางและการตอบสนองความกลัวที่เรียนรู้ ซึ่งบั่นทอนความสำเร็จของการบำบัด วิตกกังวล เมื่อรู้ว่าสารสื่อประสาทเซโรโทนินมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาความกลัว ทีมวิจัยจึงสำรวจบทบาทของมันในการเรียนรู้การสูญพันธุ์ ซึ่งก็คือการไม่รับรู้ถึงความกลัวโดยละเอียดยิ่งขึ้น เพื่อจุดประสงค์นี้ พวกเขาได้ตรวจสอบสิ่งที่เรียกว่า หนูน็อคเอาต์ ซึ่งขาดตัวรับเซโรโทนินบางตัว ซึ่งก็คือตัวรับ 5-HT2C เนื่องจากการดัดแปลงทางพันธุกรรม หนูเหล่านี้เรียนรู้ในหนึ่งวันเพื่อเชื่อมโยงเสียงบางอย่างกับสิ่งเร้าทางไฟฟ้าที่ไม่รุนแรงแต่ไม่น่าพอใจ Katharina Spoida อธิบาย "ผลจากกระบวนการเรียนรู้นี้ ในวันต่อมา พวกเขาแสดงการตอบสนองด้วยความกลัวซึ่งมีลักษณะเฉพาะคือหยุดไม่อยู่นิ่งทันทีที่เล่นเสียง ซึ่งเราเรียกว่า 'เยือกแข็ง'" Katharina Spoida อธิบาย